Redlog.pl – Manchester United – blog fanów Because we are United

Chociaż Czerwone Diabły nie zdążyły jeszcze wznieść w górę pucharu za zwycięstwo w Premier League, a na drodze do sukcesu na arenie europejskiej wciąż stoi Barcelona, większość kibiców zaczyna już żyć nadchodzącym okienkiem transferowym. Zbliżająca się emerytura lub termin wygaśnięcia kontraktu niektórych zawodników oraz „wyścig zbrojeń” między klubami z najwyższej klasy rozgrywkowej sprawia, że w mediach wciąż przewijają się liczne nazwiska wymieniane w kontekście transferu do United. Jest to sytuacja całkowicie zrozumiała i nawet sami włodarze klubu oświadczyli już, że spodziewają się zakontraktować trójkę zawodników.

Od kilku tygodni toczy się prawdziwa burza na ten temat, być może nie w mediach, aczkolwiek z pewnością w głowach fanów United. Znakomite interwencje w tym sezonie paradoksalnie bolą fanów, gdyż genialny bramkarz zapowiedział koniec kariery po sezonie. Główne nurtujące pytanie brzmi: kto będzie w stanie zastąpić prawdziwego latającego Holendra w bramce Manchesteru United?

Wyobraźmy sobie, że bliżej nieznany nam trener obejmuje Aston Villę, trenerem mógłby być np. Ralf Ragnick lub Quique Flores. Z jakiejś przyczyny menedżer ów nie lubi Manchesteru United, na jakiejś konferencji prasowej wypalił, że jego marzeniem jest zrzucić United z ich pieprzonej grzędy. Przygłup, co nie? Alex Ferguson, wtedy jeszcze bez tytułu szlacheckiego, jest pierwowzorem tej sytuacji. Dokonał czegoś w Europie ze słabą drużyną, przeszedł do klubu, który bronił się przed spadkiem, bronił się także przez jego pierwszych półtora roku na Old Trafford. To dopiero przygłup, co nie? Odrobić stratę 12 mistrzostw w 24 lata, prowadząc drużynę, która broni się przed spadkiem i która dobre lata ma daleko za sobą. Wszyscy mądrzy wiedzą, że to niemożliwe, a przychodzi jeden, który nie wie i to robi.

Pomijając wszelkie kurtuazje, szacunek do rywala i to, że w futbolu wszystko może się zdarzyć, można rzec iż będziemy świadkami takiej samej pary finałowej jak dwa lata temu. Z jednej strony drużyna, która dokonuje tego po raz 3 w ostatnich 4 latach, z drugiej zespól wywołujący coraz większe kontrowersje wśród kibiców, i nie chodzi tu bynajmniej o ich piękny styl i odprawianie z kwitkiem każdego kolejnego rywala…

A to potrzebujemy pomocnika, a to napastnika, a to skrzydłowego, a to znowu skarżymy się, że wredne amerykańskie dupki nie dają pieniędzy na transfery tak jak Arabowie z City. Ja powtarzam - jeśli by mieli dać, to by dali, ale Fergusonowi niepotrzebne są transfery na miarę City czy Chelsea. On jasno twierdzi, że obecnie rynek transferowy jest chory. I ma rację!

Manchester United nadal walczy na trzech frontach w tym roku. Ma szansę na zdobycie klasycznej potrójnej korony: zwycięstwo w Premiership, Puchar Anglii i wygranie Ligi Mistrzów. Czy mu się to uda? Będzie ogromnie ciężko. Rywale, jacy zostali na naszej drodze po laury, są z najwyższej półki.

Nie od dziś wiadomo, że zwycięstwa przysparzają zarówno kibiców jak i wrogów. Jest to naturalna kolej rzeczy i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie prowadziło do skrajności. A w wypadku tego klubu, z tym właśnie mamy do czynienia. Dobra postawa drużyny z Katalonii w ostatnich latach doprowadziła do pojawienia się niezdrowego zjawiska kultu. Ta „choroba” udzieliła się kibicom, piłkarzom i przede wszystkim dziennikarzom. O ile jeszcze kibica można zrozumieć, bo przecież każdy się cieszy, kiedy jego drużyna sięga po puchary i pokonuje odwiecznych rywali, o tyle od piłkarzy wymaga się odrobinę pokory i skromności. A dziennikarz, jak sędzia - z definicji powinien być bezstronny i sprawiedliwy.

Końcówka sezonu, do rozegrania pozostało jeszcze kilkanaście meczów, Manchester United zajmuje należne mu miejsce w tabeli Premier League, w 1/8 Ligi Mistrzów pokonał nie najmocniejszą Marsylią, wciąż walczy o Puchar Anglii. Można powiedzieć sezon „jak każdy inny”, czy aby na pewno? W moim mniemaniu jest to sezon wyjątkowy, dziwny i często zaskakujący. A przede wszystkim dający do myślenia.

Roman Abramowicz przejdzie do historii piłki nożnej. Był pierwszym z wielu prywatnych inwestorów, którzy weszli w ten sport i wpompowali w niego olbrzymie pieniądze. Zrobił z silnej, choć mało utytułowanej, drużyny europejskiego potentata. Zmienił obraz futbolu – głównie angielskiego, choć nie tylko – na zawsze. A jak dzisiaj wyglądałby świat bez niego?

Dzisiaj rano, wyrywając kolejną kartkę z kalendarza, natknąłem się na cytat Aleksandra Kumora stanowiący tytuł tego wpisu. Dość długo dochodziłem do tego, co miał na myśli ten polski aforysta i w zasadzie przyszło mi do głowy kilka interpretacji. Chciałbym się z Wami podzielić moimi przemyśleniami, bo sam zadręczam się już kilka godzin.