Redlog.pl – Manchester United – blog fanów Because we are United

Wyobraź sobie, że pewnego dnia leniwie zwlekasz się z ciepłego łóżka. Powoli idziesz do kuchni, gdzie czeka na Ciebie kubek ulubionej kawy i porcja świeżej prasy. Zasiadasz wygodnie na swoim krześle. Otwierasz gazetę z lekkim uśmiechem na twarzy. Od razu wertujesz strony w poszukiwaniu najgorętszych newsów ze świata piłki nożnej.

Średniowieczni europejscy odkrywcy powracając triumfalnie do swoich ojczyzn, przywozili skarby, drogocenne towary oraz wiedzę o innych lądach. W krajach czekały na nich pieniądze i sława. Co czeka dzisiejszych wędrowców, powracających do polskiej ligi po zagranicznych wojażach? Ostatnie lata obfitowały w spektakularne powroty piłkarzy nad Wisłę, czy były to dobre ruchy w ich karierach?

Mówi się, że odejść jest łatwo. Wystarczy przestać czuć, myśleć, zamknąć oczy. Jak jest naprawdę chyba nie sposób odpowiedzieć. Ci, którzy umierają zostawiają po sobie wiele śladów, przede wszystkim te, które zagnieżdżone zostają na zawsze w naszej pamięci. Bo odejść jest łatwo, a trudno jest żyć nam w cierpieniu, ze świadomością straty kogoś bliskiego… Tak się przynajmniej mówi.

Każdy z nas pragnie zwycięstwa. Manchester, Sevilla czy Kraków, nieważne gdzie jesteśmy, nieważne kim jesteśmy, nieważne co robimy, chcemy wygrywać! Rozgrywki klubowe to świat wielkich wrażeń, niezapomnianych emocji, przepięknych goli, ale też korupcji, przekręcanych wyników, wielkiej, brudnej kasy i głośnych w mediach afer. Rozgrywki reprezentacyjne rządzą się trochę innymi prawami. Mamy z nimi do czynienia raz na jakiś czas, ale za to sprawy pieniędzy schodzą na drugi plan, bo tutaj liczy się patriotyzm, walka, prestiż. Ważna jest wyższa idea. Brzmi to pięknie i wyniośle… Tylko czy dzisiejsza piłka nożna może jeszcze w jakimś aspekcie opierać się o moralność?

Długo myślałam nad doborem tematu dla mojego artykułu. Przeglądając archiwum, natknęłam się na wiele ciekawych tekstów, niejednokrotnie bardzo poruszających i skłaniających do zastanowienia. Stworzenie czegoś nowego jest więc nie lada wyzwaniem. Postanowiłam napisać o piłce nożnej ogólnie, o wyjątkowości tego sportu i roli jaką odgrywa w obecnych czasach.

Takie słowa wypowiedział po meczu Anglii z Niemcami Joe Scarborough. Jak dla mnie bardzo słuszne. Obecnie w środowisku piłkarskim się po prostu gotuje. Nie ma to nic wspólnego z wysokimi temperaturami, lecz tylko i wyłącznie z powtórkami wideo w meczach piłkarskich.

Jedną z najbardziej fantastycznych rzeczy w piłce nożnej jest jej masowość. Aby ją amatorsko uprawiać nie potrzeba specjalistycznego sprzętu, trudno dostępnej infrastruktury, czy lat treningów. Wystarczy zebrać grupę znajomych i znaleźć jakieś boisko. Ale co, jeśli chcemy się sprawdzić w poważniejszej rywalizacji, z innymi amatorami?

Kilka miesięcy temu przytłoczony brakiem obiektywnie konstruktywnych zajęć, siedziałem w swoim pokoju bezmyślnie rozmyślając i przyszło mi do głowy, że piłka nożna stała się moją religią. Zafascynowało mnie moje odkrycie, tym bardziej, że po chwili namysłu uświadomiłem sobie, że to prawda. I doznałem wizji, w której staję się duchowym przywódcą wyznawców mojego postrzegania footballu, który porusza masy i jednoczy ludzi z całego świata. Moment mego objawienia miał mi przynieść chwałę i pieniądze na wieki, oraz sprawić, że głos kibiców miałby większe znaczenie niż słowa papieża czy prezydenta Stanów Zjednoczonych. Nic takiego się jednak nie stało. Tym bardziej, iż okazuje się, że pomysł przyrównania piłki nożnej do religii nie jest wcale taki odkrywczy i temat ten był już nawet na Redlogu przybliżony.

Polski futbol przeżywa ostatnio kryzys. Biało-czerwoni nie awansowali na Mundial w RPA, naszych klubów nie oglądamy w europejskich pucharach, a media i kibice nie pozostawiają na PZPN’ie suchej nitki. Na razie dajmy jednak odpocząć naszym seniorom i przypatrzmy się bliżej młodym zawodnikom. Czy piłkarska choroba reprezentacji ma swoje podłoże w szkoleniu polskich juniorów?

Agent powiadomił mnie o obecnej sytuacji. Mój klub już dawno uzgodnił cenę z Barceloną. Duma Katalonii zaakceptowała właśnie moje poprawki dotyczące warunków kontraktu, więc wystarczy tylko mój podpis. Cały czas się waham, a za trzy dni koniec okna transferowego. Będę musiał przejść jeszcze testy medyczne, lecz powinienem sobie poradzić. Odpowiedź dać muszę najpóźniej jutro. Jeszcze rok temu bez zastanowienia bym się zgodził, ale teraz sam nie wiem. Nie chciałbym rywalizować z klubem, w którym gra mój były kumpel z drużyny. Tutaj mam pewną grę, a w Barcelonie musiałbym walczyć o miejsce w pierwszym składzie z jej wychowankami – Xavim i Iniestą.