Thiago w Manchesterze United – analiza taktyczna

Jeżeli oczekiwany i szeroko opisywany w prasie transfer Thiago do Manchesteru United zostanie sfinalizowany, powinien on idealnie wpasować się w środek pola zespołu i efektywnie współpracować z kreatywnym Kagawą i niezastąpionym Michaelem Carrickiem. Oficjalna wiadomość oczywiście jeszcze nie została ogłoszona, jednak determinacja klubu z Old Trafford w kontekście sprowadzenia Thiago jest ogromna i wydaje się, że ten transfer jest już na ostatniej prostej. Jeżeli ostatecznie Alcantara dołączy do Czerwonych Diabłów, jak będzie wyglądała jego rola w drużynie?

Thiago Alcântara do Nascimento rozpoczął szlifowanie swojego talentu w słynnej szkółce piłkarskiej La Mansia w 2005, a swój debiut w drużynie seniorskiej zanotował cztery lata później w maju 2009, mając 18 lat. Od tego czasu Thiago uważany jest za najbardziej perspektywicznego młodego zawodnika w Barcelonie, jednakże jego szanse na grę były mocno ograniczane ze względu na silną pozycję w drużynie zawodników takich jak Xavi, Andres Iniesta, Sergio Busquets i Cesc Fabregas. Jest to przypuszczalnie główny powód chęci zawodnika do zmiany otoczenia i przeniesienia się na Old Trafford.

Od mniej więcej tygodnia wiele osób zastanawia się, jak Thiago zaaklimatyzuje się w United, a także, którego zawodnika przypomina on najbardziej. Na podstawie minionego sezonu, oraz występów tego zawodnika na Euro U-21, gdzie w finałowym meczu zdobył hat-tricka, można wywnioskować co następuje.

Thiago jest unikatowym zawodnikiem, który przejawia cechy charakterystyczne dla kilku wielkich piłkarzy. Nie oznacza to, że jest on skazany na bycie tak wielkim zawodnikiem jak jeden z niżej wymienionych, ale bezwzględnie ma taki potencjał. Alcantara potrafi prowadzić piłkę do przodu niczym Luca Modrić, mijając obrońców, potrafi on regulować tempo meczu niczym Xavi (pomimo martwiącej tendencji do wykonania niecelnego podania pod bramką rywali). Jego kontrola nad piłką na małej przestrzeni przypomina umiejętności Iniesty, przez co potrafi z łatwością mijać obrońców, świetnie wyczekuje podania do kolegów wbiegających w pole karne rywali i potrafi oddać strzał z dystansu niczym Paul Scholes. Poza tym posiada on umiejętność charakteryzującą Davida Silvę czy Mesuta Ozila do posłania penetrującego podania do kolegów w polu karnym. Nie oznacza to, że w obecnej chwili wszystkie te rzeczy wykonuje równie dobrze jak ci świetni zawodnicy, ale fakt, że ma takie cechy i wiele czasu na ich dopracowanie, czyni z niego zawodnika unikalnego.

System gry, w którym Thiago ma największe doświadczenie to 4-3-3 oparte na posiadaniu piłki. Pojawiają się oczywiście różnice pomiędzy tym, jak system ten funkcjonuje w FC Barcelonie oraz hiszpańskiej drużynie narodowej, ale fundamentalnie systemy te są do siebie podobne. W Barcelonie Sergio Busquests operuje przed defensywną czwórką i rozdziela piłki, podejmując zwykle dobre decyzje, szybko przekazując piłkę dalej. Centralnie przed nim biega (truchta?) Xavi i jest on zawodnikiem, który kontroluje grę tego zespołu, regulując tempo. Najwyżej grającym zawodnikiem ze środkowego trio jest Andres Iniesta, który będąc obdarzony świetnymi umiejętnościami dryblingu, potrafi również posłać penetrujące podania.

Generalnie przeświadczenie jest takie, że Thiago szykowany był na następcę 33-letniego Xaviego. Jednakże młody pomocnik przejawia również zadatki na zawodnika typu Iniesta. Jeżeli przyjmiemy, że Xavi jest typem zawodnika grającego coś pomiędzy pozycją 6 i 8, a Iniesta pomiędzy 8 a 10, to Thiago można określić jako generalny typ ósemki, czyli coś pomiędzy Xavim i Iniestą. Wydaje się, że skoro United obserwują go od 2011 roku i wykazywali ciągłe zainteresowanie, to taka generalizacja nie jest bezzasadna w kontekście jego przyszłej roli w drużynie.
W chwili obecnej najbardziej prawdopodobnym ustawieniem, jakie zastosuje David Moyes będzie preferowane przez niego również w Evertonie 4-4-1-1. Również sir Alex Ferguson preferował podobne ustawienie przez ponad 26 lat swojej kariery na Old Traford i jest raczej mało prawdopodobne, że Moyes dokona drastycznych zmian i zmieni system gry, do którego drużyna musiałaby się przystosować. Jeżeli Thiago dołączy do United, zostanie ustawiony prawdopodobnie na pozycji kreatywnej ósemki z licencją na grę ofensywną i szybkie przemieszczanie się do ataku, podczas gdy Michael Carrick utrzyma spokój i dyscyplinę za jego plecami na pozycji nr. 6. Będzie to wyglądało mniej więcej tak:

Thiago nie jest zawodnikiem, którego cechuje fizyczność w grze defensywnej, ale jest bardzo szybki i walczy o odzyskanie piłki. Jego przyzwyczajenie do struktury środka pola znanego z Barcelony czy reprezentacji Hiszpanii może budzić pewne obawy, jednakże fizyczny aspekt Premier League nie powinien być dla niego ogromnym problemem. Tym bardziej, że Carrick mógłby go ubezpieczać przy okazji akcji ofensywnych.

Jeżeli Alcantara zadomowi się w systemie gry United i oswoi z zasadami jego funkcjonowania, Czerwone Diabły mogą zyskać najbardziej wszechstronnego środkowego pomocnika, jaki grał w tej drużynie w epoce Fergusona. Wizja współpracy i wymian podań pomiędzy trójką Carrick-Thiago-Kagawa musi być dla kibiców United wręcz elektryzująca, a jeżeli dodamy do tego wszechstronność i/lub zmysł do gry kombinacyjnej pozostałych zawodników United, do których dołączy niebawem Zaha, oglądanie gry zespołu Moyesa może często być czystą przyjemnością.

David Moyes wydaje się być trenerem zachowawczym, dostosowującym taktykę pod konkretnego rywala. Być może jednak w sytuacji, gdy będzie miał do dyspozycji tak utalentowany skład sytuacja będzie wyglądała inaczej. Warto jednak odnotować, że w minionej dekadzie Ferguson, który fundamentalnie preferuje atak, stał się mimo to pragmatyczny i zachowawczy, zwłaszcza w przypadku europejskich pucharów. Jest prawdopodobne, że Moyes również będzie preferował podobne podejście.

Jeżeli Szkot będzie chciał zmienić ustawienie środka pola w potyczkach z europejskimi potęgami, będzie mógł zastosować ustawienie 4-3-3 (piłka w posiadaniu)/ 4-5-1 (w grze defensywnej). Jednakże 4-3-3/4-5-1 Fergusona, na które spory wpływ miał były asystent, Carlos Queiroz oparte było na innych fundamentach niż 4-3-3 stosowane gdziekolwiek indziej. Ferguson zwykle stosował dwóch środkowych pomocników operujących przed obrońcami, podczas gdy bardziej ofensywny pomocnik wspomagał trójkę zawodników z przodu. Właśnie w taką rolę może wpasować się Thiago, którego kreatywność mogłaby nadać nowe oblicze akcjom ofensywnym United w takim ustawieniu. W praktyce wyglądałoby to tak:

Teoretycznie, naturalny walczak jak Phil Jones mógłby dołączyć do Thiago i Carricka w takim ustawieniu, ale energetyczny i dobrze podający zawodnik jak Tom Cleverley również zdałby egzamin. W takim ustawieniu Kagawa zostałby ustawiony na lewej stronie ataku, w podobnej roli, jaką pełnił, grając ostatnio dla Japonii, jako łącznik pomocy i ataku. Taka gra ofensywna powinna być odpowiednia dla zawodników takich jak van Persie czy Zaha.

Rok temu sprowadzenie Robina van Persiego było genialnym ruchem Fergusona, ponieważ Holender zaoferował United iskrę geniuszu, porównywalnego z efektem Cantony z jego pierwszego sezonu w koszulce z diabłem na piersi. Jednak sprowadzenie niezwykle utalentowanego środkowego pomocnika, jakim jest Thiago może okazać się jeszcze lepszym posunięciem dla dobra zespołu, który dzięki niemu jest w stanie zyskać całkiem nowy wymiar. Byłby to transfer na miarę United i nie ma najmniejszych wątpliwości, że David Moyes i Manchester United powinni zrobić wszystko, co w ich mocy, by Thiago Alcantara stał się pierwszym wielkim transferem rozpoczynającym nową erę sukcesów tego wspaniałego klubu.