Najlepsi trenerzy w historii – część 2

Wygląda na to, że dzisiaj zakończymy przedstawianie Wam listy 50 najlepszych trenerów w historii według dziennika The Times. Pozostała nam ostatnie 25 trenerów, w tym kilku (nie zdradzę ilu dokładnie, choć niektórzy już domyślają kto tam będzie) menadżerów Czerwonych Diabłów. Zapraszam do lektury i wpisywania własnych kandydatów do naszej wielkiej wspólnej listy, która będzie zbiorem Waszych i naszych propozycji, ale przejdźmy już do rankingu…

25. Tele Santana

Nie udało mu się wygrać Mistrzostw Świata ’82 z Brazylią, ale cóż z tego, jeśli jego ‘jojous football’ został lepiej zapamiętany niż zwycięstwo Canarinions w 1994 roku?

24. Sir Alf Ramsey

Ramsey zakończył karierę piłkarską w 1955r., zostając jednocześnie szkoleniowcem drużyny Ipswich Town, grającej wówczas w 4. lidze angielskiej. Praca szkoleniowa zwieńczona została wprowadzeniem drużyny do Division One i wreszcie zdobycie mistrzostwa tej ligi w 1962 roku. Był to bezprecedensowy sukces jak na drużynę o dość skromnych osiągnięciach i niewiele większych ambicjach.

Powierzono mu prowadzenie drużyny narodowej Anglii w 1963. Już wtedy Ramsey zapowiadał zdobycie Mistrzostwa Świata w 1966, czym naraził się na zarzuty o nadmierną butność. Jak się szybko okazało zapowiedzi swoje zrealizował. Po rozczarowującym remisie 0-0 z Urugwajem, Anglia zwyciężyła w meczach z Meksykiem oraz Francją i awansowała do drugiej rundy finałów, w której spotkała się z Argentyną. Po dość brutalnej i nieczystej grze z obu stron bezskrzydłe cuda Ramseya odprawiły Argentyńczyków z wynikiem 1-0.

Ramsey został zwolniony w 1974 po tym, jak reprezentacji Anglii nie udało się zakwalifikować do finałów Mistrzostw Świata w 1974. Ponownie częściową winą obarczono taktykę Ramseya (na przykład jego chybione i dokonywane nie w porę zmiany zawodników). Swój spory wkład w pozbawienie Anglii uczestnictwa w finałach miała reprezentacja Polski, a w szczególności ówczesny bramkarz reprezentacji Jan Tomaszewski. Mecz ten przeszedł do historii polskiej piłki jako zwycięski remis na Wembley.

23. Enzo Bearzot

W 1982 roku Brazylia powinna sięgnąć po złoty medal Mistrzostw Świata, ale to właśnie Włosi pod wodzą Bearzota dzięki swojej grze defensywnej zdobyli to trofeum (czyżby znowu catenaccio ;-)?).

22. Cesar Luis Menotti

'El Flaco’ zyskał reputację wolnomyśliciela oraz piłkarskiego liberała. Po nieudanych Mistrzostwach 1974 roku zostało mu powierzone jedno zadanie – zdobycie złotego medalu na MŚ 1978. Argentyna pod jego dowodzeniem na własnym terenie wywiązała się z tego zadania. W 1982 roku jak wielu innych trenerów opisanych powyżej po przejściu do jednego z Europejskich klubów (w tym przypadku była to Barcelona) nie sprawdził się.

21. Fabio Capello

Odniósł szereg sukcesów z drużynami klubowymi: Milan doprowadził do trzech finałów Pucharu Mistrzów (w tym zwycięskiego w 1994) oraz zdobycia Superpucharu Europy (1994), z Realem Madryt zdobył w 1995 roku mistrzostwo Hiszpanii, z Romą mistrzostwo Włoch. W sezonie 2004/2005 został szkoleniowcem Juventusu i po roku pracy zdobył z nim Scudetto, które nie zostało Juve przyznane ze względu na aferę korupcyjną (Juventus spadł do Serie B).

W sezonie 2006/2007 ponownie trenował Real Madryt. Choć był krytykowany za bezbarwną grę swojej ekipy, wywalczył z nią jej 30. tytuł mistrza Hiszpanii. Mimo to 28 czerwca 2007 został zwolniony.

20. Franz Beckenbauer

Trenował Bayern Monachium oraz Olympique Marseille – może nie jest to zbyt duży dorobek, ale doprowadzenie reprezentacji Niemiec dwukrotnie do finału Mistrzostw Świata – w 1986 (Niemcy przegrali z Argentyną) oraz w 1990, kiedy to zwyciężyli, pozwala stwierdzić, że “Kanclerz” wie sporo na temat trenerskiego rzemiosła.

19. Vicente Del Bosque

Jako trener po raz pierwszy prowadził Real Madryt przez kilka miesięcy w 1994. Następny epizod z pierwszą drużyną Los Blancos trwał tylko przez jeden mecz w 1996. W obu przypadkach był jedynie trenerem tymczasowym, przeniesionym z funkcji szkoleniowca rezerw.

Trzeci raz został pierwszym trenerem po zwolnieniu Johna Toshacka, tym razem już nie tymczasowo. Przez cztery sezony doprowadził Real Madryt do m.in. dwóch zwycięstw w Lidze Mistrzów i dwóch w lidze hiszpańskiej. Prowadził klub w 186 meczach, z których wygrał 104. W 2003 został niespodziewanie zwolniony dzień po zdobyciu przez Real Madryt 29. tytułu mistrza Hiszpanii w historii. Odrzucił propozycję zostania dyrektorem technicznym i odszedł z klubu. Po nieudanym występie reprezentacji Hiszpanii na Mistrzostwach Europy 2004 wymieniany był w gronie kandydatów na nowego selekcjonera, ale ostatecznie stanowisko objął Luis Aragonés. Del Bosque tymczasem został trenerem tureckiego Beşiktaşu.

18. Luiz Felipe Scolari

To właśnie dzięki niemu Canarinhos zdobyli złoty medal na MŚ 2002. Następnie objął pieczę nad reprezentacją Portugalii, z którą wywalczył srebrny medal na Euro 2002 i czwarte miejsce na MŚ 2006.

17. Marcello Lippi

Tutaj pozwolę sobie zacytować Wikipedię:

W 1994 roku upomniał się o niego Juventus Turyn. Nominacja nieznanego szkoleniowca, który nie mógł pochwalić się żadnymi sukcesami, wzbudziła niezadowolenie kibiców i konsternację wśród dziennikarzy. W pierwszym sezonie pracy w turyńskim klubie Lippi zdobył mistrzostwo i Puchar Włoch, a także doprowadził „Blanconerich” do finału Pucharu UEFA, w którym ulegli po dwumeczu (0:1, 1:1) Parmie. Rok później Juventus pierwszy raz od jedenastu lat triumfował w rozgrywkach o Puchar Mistrzów. W tamtej drużynie grali m.in. bramkarz Angelo Peruzzi, obrońcy Ciro Ferrara i Gianluca Pessotto, pomocnicy Antonio Conte i Francuz Didier Deschamps, a w ataku 22-letni Alessandro Del Piero; piłkarze, którzy przez kolejne lata decydowali o obliczu jedenastki ze Stadio del Alpi. Lippi awansował do finału Ligi Mistrzów jeszcze trzykrotnie – w 1997, 1998 i 2003, ale wówczas przeszkodą nie do pokonania okazywały się Borussia Dortmund, Real Madryt i A.C. Milan. Bilans tytułów mistrza kraju zamknął na pięciu zwycięstwach. Na początku 1999 roku po dwudziestu kolejkach sezonu 1998-99 po czterech latach owocnej pracy złożył dymisję.

Przyjął propozycję Interu Mediolan, ale nie potrafił spełnić wysokich wymagań prezesa Massimo Morattiego. Czwarte miejsce na koniec rozgrywek 1999-2000 i porażka ze szwedzkim Helsingborg IF w eliminacjach do Ligi Mistrzów, spowodowały, że już po roku podziękowano Lippiemu za współpracę.

Długo pozostawał bez pracy, ale w 2001 roku ponownie dostał zatrudnienie w Juventusie Turyn. W ciągu trzech sezonów zdobył dwa Scudetta i dotarł do finału Ligi Mistrzów, w którym Juventus przegrał po rzutach karnych z Milanem.

W lipcu 2004 roku po słabym występie reprezentacji Włoch do dymisji podał się selekcjoner Giovanni Trapattoni. Na jego następcę wybrano Lippiego. Eliminacje do Mundialu 2006 „Squadra Azzurra” zakończyła na pierwszym miejscu, mimo porażki 0:1 ze Słowenią i remisów z Norwegią i Szkocją. Lippi zbudował drużynę narodową wokół dawnych wychowanków z Juventusu – bramkarza Gianluigiego Buffona, obrońców Gianluki Zambrotty i Fabio Cannavaro i napastnika Alessandro Del Piero. Defenywę uzupełniali zawodnicy US Palermo, zespołu, który w sezonie 2005-06 stracił aż 52 gole – Fabio Grosso, Cristian Zaccardo i Andrea Barzagli. Ważne role w drugiej linii pełnili defensywny pomocnik Andrea Pirlo oraz Gennaro Gattuso, Daniele De Rossi, Simone Perrotta i ofensywnie usposobiony Francesco Totti. W ataku zamiast doświadczonych Filippo Inzaghiego i Christiana Vieriego Lippi wolał króla strzelców Serie A Lukę Toniego, 24-letniego Alberto Gilardino i trzy lata starszego Vincenzo Iaquintę.

Ten zespół w finale niemieckiego turnieju pokonał w rzutach karnych Francję. Wcześniej Włosi wygrali m.in. z Czechami, Australijczykami, Ukraińcami i drużyną gospodarzy. Lippi jest trzecim, po Vittorio Pozzo i Enzo Bearzocie szkoleniowcem, który doprowadził swoich rodaków do zwycięstwa na Mundialu.

Przez niektórych ekspertów jest typowany na następcę Sir Alexa Fergusona… Trzeba przyznać, że kandydatura ta nie jest bezpodstawna.

16. Jose Mourinho

Ciekawa postać w półświatku piłkarskim – to trzeba mu przyznać. Jego umiejętności także nie podlegają dyskusji, ale czasami zbyt wiele czasu poświęca na autopromocję własnej osoby, a także różnego rodzaju wojenki z innymi trenerami czy zawodnikami. Wiele osób twierdzi, że jego własna kariera jest dla niego ważniejsza niż piękno futbolu, dlatego aby wspiąć się na szczyty tego typu rankingów musi pokazać, że tak nie jest… Polecam przeczytanie: Parodie Jose Mourinho

15. Johan Cruyff

Najdłużej urzędujący trener Barcelony w historii. Nie powinno dziwić, że zdobył z tym zespołem najwięcej trofeów. Poprowadził bordowo-granatową ekipę w 306 spotkaniach La Liga, z czego 183 okazało się zwycięskich, 69 zakończyło się remisem a 54 porażką.

Swoje metody trenerskie przedstawił w następujący sposób:

„W piłce nożnej sprawa jest prosta. Albo jesteś na czas, albo spóźniasz się o ułamek sekundy. Jeśli się spóźniasz, musisz zrobić wszystko, by następnym razem być na czas. Piłkarze zawsze mają wiele wytłumaczeń: 'Ach, ja myślałem to.’, 'Nie wiedziałem, że…’ albo 'było po prostu odrobinę za późno, żeby biec do piłki’. Sam byłem długo piłkarzem, więc nie muszą mi niczego tłumaczyć. Bardzo często sam wymyślałem takie usprawiedliwienia. Znam je wszystkie. Tłumaczenia się nie liczą. Po co powtarzać:, ‘Dlaczego się spóźniłeś? Czy nie widziałeś…?’ Albo 'Może byłeś za daleko, żeby dostrzec…?’. Piłka nożna to sport pomyłek. Jeśli piłka odskoczy od nogi, to nie błąd. Błąd popełnia ten, kto podbiega za późno. Ja potrafię wyłapać szczegóły, a ostatecznie właśnie szczegóły decydują o tym, czy ktoś się spóźni do piłki, czy nie”.

Taka mała ciekawostka:

27 stycznia 1991 roku, odkryto zmiany w organizmie Cruijffa, spowodowane paleniem 20 papierosów dziennie. Piłka dała mi wszystko, ale niewiele brakowało, żeby to wszystko zabrały mi papierosy – powiedział potem w namawiającej do rzucenia palenia reklamie. W telewizyjnym spocie Holender żonglował paczką i kopnął ją w dal. Od momentu operacji, dla rozładowania stresu w czasie meczów trener używał lizaków Chupa-Chups lub nasion słonecznika. 'El Savador’, jak jest nazywany na Camp Nou, Cruijff wrócił na ławkę trenerską i poprowadził klub do największych sukcesów w historii.

14. Mario Zagallo

Na Mundialu 1970 pełnił obowiązki selekcjonera Canarinhos. Doprowadził ich wówczas do trzeciego w historii triumfu na światowym czempionacie. Od 1994 do 1998 roku po raz drugi prowadził drużynę narodową. W tym czasie Brazylijczycy zdobyli mistrzostwo Ameryki Południowej i dotarli do finału Mundialu 1998, w którym przegrali z Francją.

13. Helenio Herrera

Ponownie w naszym zestawieniu zagościło Catenaccio…

W Interze zaczął stosować taktykę zwaną Catenaccio (wł. rygiel, zasuwka). Polegało to oparciu taktyki przede wszystkim na obronie, w myśl motto Herrery: „jeśli nie stracimy bramki, nie przegramy meczu„. Przez catenaccio przylgnęło do niego etykietka „grabarza futbolu”

Ale mimo tego trzeba mu oddać, że zdobył wiele trofeów:

• Atlético Madryt: Mistrzostwo Hiszpanii 1950, 1951
• FC Barcelona: mistrzostwo Hiszpanii 1959, 1960

Puchar Hiszpanii: 1959, 1981, Puchar Miast Targowych: 1960

• Inter Mediolan: Mistrzostwo Włoch 1963, 1965, 1966,

Puchar Mistrzów: 1964, 1965, Puchar Interkontynentalny: 1964, 1965

• AS Roma: Puchar Włoch 1969

12. Jock Stein

„Jock, jesteś nieśmiertelny” – powiedział Shankly szatni po triumfie w w Lidze Mistrzów w 1967 roku (pierwszy sukces angielskiej drużyny). Jest zaliczany do 'Wielkiej czwórki’ szkockiego futbolu razem z Billem Shankly, Sir Mattem Busby oraz Sir Alexem Fergusonem. W czasie swojej kariery zdobył 10 tytułów Mistrza Szkocji, 6 szkockich Pucharów Ligi, 9 Pucharów Szkocji oraz jeden zwycięzcy Ligi Mistrzów.

11. Arrigo Sacchi

Pracę szkoleniową rozpoczął w drużynach młodzieżowych Ceseny Calcio i AC Fiorentiny. Aż do połowy lat ’80 prowadził drużyny głównie z Serie C, a z jedną z nich, AC Parmą, w sezonie 1986-1987 wywalczył awans do drugiej ligi. W tym samym sezonie, w rozgrywkach o Puchar Włoch, Parma dwukrotnie pokonała (po 1:0) AC Milan. Prezes tego klubu, Silvio Berlusconi, był pod ogromnym wrażeniem gry drużyny Sacchiego i wkrótce zaproponował 41-letniemu, zupełnie nieznanemu szkoleniowcowi propozycję objęcia sterów budowanego właśnie Milanu.

Zbudował jedną z lepszych drużyn w historii AC Milanu, a wszystko dzięki innowacyjnej taktyce. Ale jak powiemy kto grał w jego drużynie wszystko się wyjaśni: Baresi, van Basten, Rijkaard oraz Gullit – prawda, że paczka brzmi znajomo?

10. Arsene Wenger

28 września 1996r. przejął pierwszą drużynę Arsenalu.

Pod jego przywództwem klub zdobył trzy tytuły Mistrza Anglii i cztery Puchary Anglii. Odmienił grę Arsenalu, która wcześniej uchodziła za najnudniejszą na wyspach (dzięki defensywnej taktyce George’a Grahama). Zakupieni przez Wengera francuscy zawodnicy (m.in. Thierry Henry, Robert Pirès czy Patrick Vieira) nadali drużynie ofensywny charakter, a styl gry Arsenalu szybko uznano za jeden z najpiękniejszych w Europie. Nie przełożyło się to jednak na osiągnięcia na arenie europejskiej – Arsenal wciąż nie odniósł sukcesów w pucharach.

Wenger posiada tytuł inżyniera i jest magistrem ekonomii.

9. Miguel Munoz

Był trenerem rezerw Los Merengues – Plus Ultra CF – zanim w 1959 otrzymał posadę pierwszego trenera. To on jest „odpowiedzialny” za najbardziej pomyślne czasy dla tej ekipy. Kiedy szkoleniowcem był Muñoz, Real Madryt dominował w Primera División, wygrywając ją dziewięciokrotnie. Dwa razy triumfował także w Pucharze Mistrzów. Później trenował także Grenada CF (1975-76), CF Hércules (1976-77), UD Las Palmas (1976-77) i Sevilla FC (1979-82).

Dwukrotnie powierzano mu opiekę nad reprezentacją Hiszpanii. W 1969 poprowadził ją w czterech meczach. Po przygodzie z Sevillą ponownie mu zaufano. Z tym szkoleniowcem La Selección dotarła do finału EURO 84 (porażka 0-2 z Francją) i ćwierćfinału Mundialu ’86 (przegrana w karnych z Belgią). Po tej imprezie definitywnie ogłosił koniec kariery.

8. Bela Guttman

Jose Mourinho nazywa się siebie „The Special One”, ale to właśnie węgierski trener jako pierwszy rozwiną swego rodzaju kult trenerski. Guttman jest jednym z pionierów formacji 4-2-4, największe sukcesy osiągał z Benfiką.

7. Brian Clough

W wieku 29 lat doznał kontuzji, która zakończyła jego karierę zawodniczą. Zajął się wówczas pracą trenerską; od 1967 prowadził (z Peterem Taylorem w roli swojego asystenta) drużynę Derby County. W ciągu dwóch lat Derby uzyskało awans do ekstraklasy, a w 1972 po raz pierwszy w historii zdobyło mistrzostwo Anglii; w kolejnym sezonie Clough doprowadził Derby County do półfinału Pucharu Europy, ulegając dopiero Juventusowi Turyn.

W 1973 Clough popadł w konflikt z kierownictwem klubu (wielokrotnie wypowiadał się krytycznie w telewizji o pracy szefów Derby) i złożył rezygnację z prowadzenia Derby County; został zatrudniony przez Leeds United, ale nie utrzymał posady, zwolniony zaledwie po 44 dniach. W Leeds naraził się prezesom i drużynie ostrą krytyką metod szkoleniowych swojego poprzednika, Dona Revie. Jednocześnie przerwana została wieloletnia współpraca z Peterem Taylorem, który podjął pracę w Birmingham.

W styczniu 1975 nowym pracodawcą Clougha został klub Nottingham Forest F.C.; trener przebudował zespół, tradycyjnie opierając się na sprawdzonych i zaufanych zawodnikach oraz dokonując serii udanych transferów (sprowadził m.in. bramkarza Petera Shiltona), wkrótce także (1976) namówił ponownie do współpracy Taylora. W 1977 Nottingham Forest powróciło do ekstraklasy (w chwili przejmowania drużyny przez Clougha była ona w dolnej połowie II-ligowej tabeli), a rok później zdobyło mistrzostwo Anglii oraz Puchar Ligi. Clough ponownie stanął przed szansą prowadzenia ekipy w Pucharze Europy; tym razem udało mu się zdobyć trofeum (już w pierwszej rundzie Nottingham wyeliminowało obrońcę Pucharu, Liverpool, a w finale uporało się z Malmö FF). Także w sezonie 1979/1980 Puchar Europy przypadł ekipie Nottingham Forest (rywalem finałowym był Hamburger SV). Nie powiodła się obrona Pucharu w kolejnym sezonie – Nottingham zostało wyeliminowane w I rundzie przez CSKA Sofia.

Był kontrowersyjną postacią w futbolu brytyjskim. Nie bał się kontrowersyjnych wypowiedzi (nadano mu przydomek Wielkiej gęby, a przed meczem Anglii z Polską w 1973 nazwał Jana Tomaszewskiego klaunem), oskarżano go o psychiczne niszczenie swoich graczy. Za metodami pracy Clougha przemawiały jednak osiągnięte rezultaty.

6. Bob Paisley

Bob Paisley – wychowanek Billa Shankly’ego, prowadził klub przez dziewięć sezonów i jak się okazało dorównał swojemu wielkiemu poprzednikowi. Kontynuował jego pracę i pod jego wodzą Liverpool zdobył w sumie 21 trofeów, w tym trzy razy Puchar Europy, raz Puchar UEFA, sześć razy mistrzostwo Anglii i trzy razy Puchar Ligi Angielskiej.

5. Bill Shankly

Bill Shankly, uważany za najlepszego trenera w historii Liverpoolu, a przez wielu za najlepszego w historii wyspiarskiej piłki. Już pierwszy rok jego pracy oznaczał rewolucję – zwolnienie niemal całego dotychczasowego składu i budowę nowego. W swoim trzecim sezonie jako menadżera ponownie wprowadził Liverpool do pierwszej ligi, z której już nie miał spaść.

Kolejne lata przyniosły „nowemu” Liverpoolowi sukcesy. W 1964 roku byli mistrzami ligi. Sukces powtórzyli w 1966, w międzyczasie zdobywając pierwszy w historii klubu Puchar Anglii, pokonując w finale Leeds United 2-1. Gdy Shankly obejmował klub drużyna była w drugiej lidze. Po dziesięciu latach jego pracy Liverpool wchodził w lata siedemdziesiąte jako najsilniejszy angielski zespół. W 1973 Liverpoolczycy zdobyli dwa trofea, kolejne mistrzostwo, oraz swój pierwszy europejski puchar – Puchar UEFA. W 1974 drugi raz po Puchar Anglii. Po tym sukcesie Bill Shankly zrezygnował z posady na Anfield i zakończył swoją karierę menadżera. Kibice klubu do dziś pamiętają go nie tylko jako wspaniałego trenera, budowniczego potęgi The Reds, ale też za jego liczne wypowiedzi i szczere oddanie całemu klubowi. Słynne są zwłaszcza trzy jego powiedzenia:

W Liverpoolu są dwie wielkie drużyny: Liverpool i jego rezerwy.

Jesteś tak dobry jak twój ostatni mecz.

Smucą mnie ludzie, mówiący że piłka to sprawa życia i śmierci. To coś o wiele ważniejszego.

4. Sir Alex Ferguson

6 listopada 1986 roku zastąpił Rona Atkinsona na stanowisku menedżera Manchesteru United. Od tej pory nieustannie związany z klubem z Old Trafford. Poprowadził „Czerwone Diabły” w ponad 1000 meczach. Przez 21 lat pracy z Manchesterem United zdobył: 9 tytułów Mistrza Anglii (1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007), 5 Pucharów Anglii (1990, 1994, 1996, 1999, 2004), 2 Puchary Ligi Angielskiej (1992, 2006), Ligę Mistrzów (1999), Puchar Zdobywców Pucharów (1991), Klubowy Puchar Świata (1999), Superpuchar Europy (1991), 7 razy Tarczę Wspólnoty (1990, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007).

W 1999 roku UEFA przyznała mu tytuł Najlepszego Trenera Europy. W tym samym roku Ferguson otrzymał tytuł honorowy sir przyznany przez Królową Wielkiej Brytanii. W listopadzie 2006 roku obchodził 20-lecie pracy na Old Trafford.

Chyba więcej pisać nie trzeba…

3. Ernst Happel

Człowiek „niewielu słów lecz wielu pucharów„. Fakt, że był małomównym człowiekiem miał się nijak do ilości zdobytych przez niego trofeów. Austriacki menadżer wygrał ligę w aż czterech różnych krajach; w Holandii, Belgii, Niemczech i Austrii. Doprowadził on również reprezentację Holandii do finałów Mistrzostw Świata w 1978 roku. Jednak największe wrażenie robi jego wyczyn ze staroświeckim wówczas Feyenoordem oraz Hamburgiem, zdobywając z tymi zespołami Puchar Europy. Nawet Clough byłby podekscytowany tak wspaniałym CV.

2. Sir Matt Busby

Bez tej osoby nie byłoby dzisiejszego Manchesteru United, kiedy w 1946 objął pieczę nad Czerwonymi Diabłami stanął przed arcytrudnym zadaniem. Wywiązał się z niego wzoro, ale jego 'dream team’ ucierpiał podczas tragedii w Monachium w 1958 roku, jednak 10 lat później udało się odbudować zespół i zdobyć Puchar Europy. Może Fergie zdobył więcej trofeów, ale triumf z roku 1968 jest chyba najważniejszym i najpiękniejszym w historii klubu.

1. Rinus Michels

Holender zmarły w 2005 roku, który został wybrany przez FIFA trenerem wieku sześć lat wcześniej. Bez wątpienia organizacja ta dobrze wiedziała co robi nadając mu ten tytuł. Pomysłodawca Gry Totalnej, Michels wygrał Puchar Europy z Ajaxem Amsterdam, hiszpańską ligę z Barceloną oraz Euro 88 będąc trenerem reprezentacji Holendrów. Był on ponadto bliski wygrania Mistrzostw Świata w roku 1974. To dzięki niemu musimy płacić teraz tak duże pieniądze za oglądanie jego byłych drużyn na żywo ;).

Wygląda na to, że to koniec, ale przypominam, że na przestrzeni kilku dni opublikujemy 3 część, która będzie naszym wspólnym uzupełnieniem tejże listy. Dlatego zachęcamy do wpisywania własnych propozycji.